Bericht uit Rome II
Kennisgemaakt met mijn buurvrouw, Helene. Van origine Zweedse, getrouwd met een Italiaan, heeft ook 3 zonen. Wonen hier al drie jaar.
Voor de kids ‘klikte’ het meteen. Helene en Federico zijn alleraardigst. Als ik iets wil weten, “aarzel niet het me te vragen”, of als ik iets nodig heb wat waarschijnlijk nog ingepakt zit, als is het iets onbenulligs, ik kan altijd aanbellen.
De dag na de kennismaking staan de drie buurkinderen al vroeg bij mij aan de deur. “They like to play with the boys”. En inderdaad, dat is iets wat ze de hele verdere dag hebben gedaan. Wat een probleem….in wiens zwembad moeten ze nu zwemmen……. Ze komen al gauw met een oplossing, het zwembad van Helene en Federico ligt vroeger in de schaduw, dus is al snel kouder, dus dat zwembad eerst, en dan in dat van ons, want dan is het lekker warm…….
Er wordt al gauw gecheckt welk arsenaal aan wapens wij hebben meegebracht en verder is het de hele dag oorlogje spelen. ‘De US-army against de Maffia.’ Ze rennen en sluipen met hier en daar een ‘pauw’ of ander op het schot van een geweer of pistool gelijkend geluid door de tuin en het huis.
Helene stelt mij voor aan twee moeders wier kinderen ook op St. George’s zitten. Een Deense en een Engelse. Zodoende hebben de kinderen een bekend iemand op school en zullen ze daar niet moederziel alleen staan.
De ‘new pupils day’ op 2 september hebben we met zijn vijven bezocht. Om de dag zoveel mogelijk gelijkend op een normale schooldag te laten verlopen zullen de kinderen (en voor deze ene keer ook de ouders) door de schoolbus worden opgehaald. Op het busrooster hebben we gezien dat de bus om 8.03 uur bij ons voor het huis stopt. Om stipt 8.00 uur staan we dan met zijn vijven voor het huis. Maar alles wat er komt…..geen bus. De kinderen worden nerveus. “Mam, laten we maar met de auto gaan, straks komen we op deze eerste dag al te laat”. Ik ben ervan overtuigd dat de bus zo wel zal komen, we staan immers op het rooster en er zal toch geen nieuwe buschauffeur die Olgiata nog niet kent achter het stuur zitten?? Ik zal regelmatig mijn verwachtingen moeten bijstellen, tijd of afspraak heeft hier een andere invulling, maar dat terzijde. Om 8.30 nemen we de beslissing om dan toch maar met de auto te gaan. We worden nl. om 8.45 op school verwacht. 8.40 zijn we op school, we zien allerlei bussen arriveren, maar hebben geen idee welke bus bij ons thuis had moeten staan. O.k. dat regelen we na afloop wel.
We worden in de aula verwelkomd, ieder kind krijgt een briefje in zijn hand en wordt geacht bij zijn ‘jaar’ te gaan zitten. Is even moeilijk, twee ouders die drie kinderen gezelschap moeten houden. De keus is snel gemaakt dat Michiel in zijn eentje bij zijn jaar gaat zitten, het is toch niet ‘cool’ om als 15-jarige naast je ouders te moeten zitten. Ik begeleid Floris naar Junior school, Arnold gaat met Eric bij Year 8 zitten. Na een inleidend praatje door de Principal worden de kinderen naar hun klaslokaal gebracht, voorgesteld aan de Juf om vervolgens een rondleiding door de school te krijgen en dan is er un caffé buiten in de zon voor de ouders. Nog even gemeld dat de kids niet zijn opgehaald door de bus. Arnold en ik besluiten niet al te lang te blijven want we moeten nog naar de ‘Questura’ (vreemdelingenpolitie) om een verblijfsvergunning aan te vragen. Het is inmiddels 11.00 uur en de Questura is tot 12.00 geopend. In de auto gezeten wordt ons door de secretaresse van het bedrijf waar Arnold werkt verteld dat het te laat is om er naar toe te gaan, daar moet je volgens haar vóór 7.30 uur ’s ochtends zitten om op tijd aan de beurt te zijn. Dan maar pasfoto’s laten maken en twee ‘marche da bollo’ (zegels) bij een ‘Tabacchi’ halen. Zo hebben Wij alle benodigdheden in huis, aan ons kan het dan zeker niet liggen……..maar of die Italianen coöperatief zullen zijn, moeten we nog maar afwachten
