Deze Jan was het alleen zijn zat. Stond in zijn profiel. Dat kan ik me helemaal voorstellen. Ik ben het ook weleens zat. Alleen niet als ik vriendinnen over hun ‘hubbie’ hoor klagen……. dán vind ik het fijn alleen met mezelf te maken te hebben.
Deze Jan vertelde dat hij de schouder en arm miste. Wat hij niet wist was dat hij voornamelijk een oor nodig had. We stuurden elkaar wat berichtjes en hij vroeg of deel 2 de dag erna kon volgen. ‘Prima’ was mijn antwoord.
De dag erna ’s avonds kreeg ik een berichtje en hij beschreef hoe zijn dag was geweest. En of ik ook van het mooie weer had genoten?
Ik begon al een beetje in de gaten te krijgen dat Jan graag zijn dag even wilde doornemen. Op zich prima, maar daarnaast moet toch wel wat meer informatie gedeeld worden om elkaar te leren kennen….. De kans om hém te leren kennen kreeg ik wel, ik stelde een vraag en kreeg een lap tekst als antwoord.. Mijn korte zinnetjes behelsden een reactie op zijn lappen tekst. Ik kreeg nauwelijks een vraag terug
Alsof ik hem uitnodigde om nog méér te vertellen, ging hij met frisse moed door. En meteen zijn telefoonnummer met de opmerking: “misschien vind je wel dat ik te hard van stapel loop, maar ik gok het er toch op. 06 ………. Is mijn nummer, dan kunnen we appen als jij dat ook leuk vindt.” Plus de mededeling dat hij naar bed zou gaan…
Dit hád weer een waarschuwing voor mij moeten zijn… maar ja, dat bedenk ik me weer achteraf….
De dagen erna zou het me duidelijk worden.
De volgende dag kreeg ik weer een berichtje: “Genoten van het zonnetje?” en blablablabla over zijn dag, waar hij was geweest en wat hij precies had gedaan en dat hij de volgende dag een snipperdag zou hebben en wel richting mijn woonplaats kon komen om elkaar te zien. Oeps… dát gaat wat snel. “Nee ik kan niet morgen” (wat is er gebeurd met zoiets eerst even te vragen??) “O, de dag erop dan? Of de dag daarna?” “Nou, we bellen morgen wel even… oké? Voor straks lekker slapen.” En wég was ie weer….. De volgende dag belde hij om ongeveer 19.30 (later kwam ik erachter dat dát zijn tijd was….). Sympathieke stem. Even gesproken met elkaar… ik kwam erachter dat Jan niet van de lange telefoongesprekken was. Op zich niks mis mee, maar we zaten nog in de verkenningsfase… een afspraak gemaakt dat we elkaar in het weekend even zouden kunnen zien. De dagen die volgden belde Jan me elke dag rond 19.30 uur. De dag werd door hem doorgenomen en als ik op iets gereageerd had, klonk het al snel: “Nou, …….” Jan was zijn informatie aan mij kwijt en wilde dan het gesprek beëindigen. Ik kon er af en toe nog wat aan toevoegen, maar ik vóelde zijn verlangen om op te hangen, wat ik hem maar toestond, luisteren was teveel gevraagd……
Volgende dag: “Het zit er weer op” (zijn werk) en weer bla bla bla… en hij stuurde me een liedje…. Ha, dát was leuk. Via muziek leer je elkaar ook kennen. Het bleek dat we van dezelfde muziek hielden. Het app-gesprek bestond voornamelijk uit het over en weer sturen van fragmenten. Tót 21.30 u. Hij zou zijn mandje op gaan zoeken, eerst ‘badderen’ (!!!) en zijn broodjes klaarmaken voor de volgende dag, want morgen weer heel vroeg op etc. etc. dan voor die ene werkgever en de dagen erna voor die andere werkgever. Enfin…. Het bleek dat Jan vooral op ‘zenden’ stond. Volgende dag: een foto van iets op zijn werk… met uitleg (!!!!) De dag erop een filmpje van zijn kleinzoon en daarna een foto van zijn moeder met zijn dochter (met opmerking dat ik van mijn moeder moest genieten en er zuinig op moest zijn) …… Ik kreeg braakneigingen….. Wáárom doe je zoiets? We kénnen elkaar nog niet eens… oeps sorry, jij kent míj nog niet, ik daarentegen had al een aardig beeld: dit ging NIKS worden!!! Ik wilde aan mijn gevoel toegeven en de date voor de volgende dag afzeggen. (Note voor mijzelf: DOE dat dan ook Martine!!!) Ik twijfelde of ik er meteen op zou reageren of wachten tot de date en het dán ter sprake brengen. Ik koos voor het eerste. “Jan, hier kan ik niks mee, we hebben elkaar nog niet eens ontmoet en ik krijg je familie al te zien”. Te laat op de avond verstuurd, Jan lag al op één oor.
Volgende morgen kreeg ik een reactie: “Sorry, ik ben misschien al wat te vertrouwd met jou….”. Jazeker Jan en je ontneemt jezelf de kans dat ik dat met jou word.
We hebben elkaar later die dag gezien….. veel gespreksstof was er niet. Wél ’s avonds, want Jan wilde mij de informatie van ná onze ontmoeting niet onthouden…..
Jan zou de volgende dag nog bellen, wat hij ook deed. Weer kort… hij zag het wel zitten met mij en hoe ik erover dacht? “Geef me nog even” was mijn reactie… natuurlijk wist ik het al…
Ik wilde Jan niet bellen gezien de eerdere telefoongesprekken….. Ik heb hem de volgende dag een berichtje gestuurd dat het ‘exit Jan’ ging worden en dat hij maar op zoek moest gaan naar een ander oor……