Bericht uit Rome VI

Vrijdagmorgen, 05.00 uur De wekker gaat.

Ik maak Arnold wakker door middel van wat duwen en zijn naam noemend.

“Arnold, je moet eruit!, de Questura (vreemdelingenpolitie) wacht op je”

Na een minuut of wat begeeft Arnold zich in het land van de levenden terwijl ik mijn verblijf in dromenland nog wat verleng.

Om 06.50 word ik ruw wakker gemaakt door de telefoon die overgaat. Ik schijn in half slapende toestand wel te weten waar ik ben want ik zeg met schorre stem: “Pronto ?” (Zoals iedere rechtgeaarde Italiaan hier de telefoon beantwoordt). Gelukkig is het Arnold, (ik zou zo snel en zeker in deze toestand niet kunnen overschakelen in het Italiaans) die mij op zijn beurt naar het land van de levenden haalt. “Ik sta er al, in de rij, weliswaar buiten, maar ze gaan ons zo binnenlaten. Schiet op, dan haal je het nog, anders heb ik straks alleen de Permesso di Soggiorno (verblijfsvergunning)!” (wat een optimist !!!!!)

Ik rol mijn bed uit, kleed me aan en vertrek, besluit met de auto naar het station te gaan, en daar de trein naar het centrum te nemen, ’s morgens om 7.30 is het geen doen om met de auto het centrum in te gaan. Lopend zou je er nog sneller zijn. De trein vertrekt om 7.55, er zijn nog redelijk veel staanplaatsen, wat met het vorderen van de reis al gauw minder wordt.  Ik stap uit op Stazione Balduina, wat mij al aardig het centrum van Rome lijkt, langer kan ik echt niet in de trein blijven. Sardientjes in een blikje zitten nog ruim!!!! Buitengekomen verwacht ik een rij wachtende taxi’s, niente taxi (geen enkele taxi) dus. Desgevraagd wordt mij medegedeeld dat op Piazza Balduina (wherever that may be) een taxistandplaats is. Ik loop achter een stoet mensen aan, waarvan ik aanneem dat ook zij op zoek zijn naar wat leven. Goed gegokt. Na een minuut of tien en een zelfde aantal telefoontjes van Arnold, stap ik in een taxi. ‘Via Genova, per piacere,’ zeg ik………’.é lontana?’ (graag naar Via Genova,  is het ver?) De taxichauffeur heeft er vandaag geen zin in, hij antwoordt dat het inderdaad ver is. Ik krijg hier in Italie een snelcursus ‘Geduld bewaren’.

Om 9.00 uur word ik afgezet bij de Questura. Ik mag zomaar naar binnen, nadat ik de man in uniform bij de poort geantwoord heb dat mio marito giá dentro is (mijn man is reeds binnen). Zodoende laat ik de ijverige man die er staat om nummertjes uit te delen werkeloos achter (de rode nummertjes zijn voor Europeanen, de blauwe voor niet-Europeanen). Ik kom op een binnenplaatsje terecht waar het zwart ziet van wachtende mensen. Ik vind Arnold bij Sportello (loket) 3, hij kijkt opgelucht als hij mij ziet arriveren, ‘Mooi’, zegt hij, ‘leg jij deze beste man eens uit waarom wij hier zijn’. Ik leg uit in mijn beste Italiaans dat wij hier zijn voor een Permesso di Soggiorno. (zijn er dan ook andere dingen die hier afgegeven worden?) ‘Si, deve rivolgersi allo Sportello due’ (wij moeten ons wenden tot loket 2)’ Fijn’, zegt Arnold, ‘ daar kom ik net vandaan!  Ik mag daar niet met een blauw nummertje zijn’.  Ik wring me door de rij, vriendelijk zeggend; ‘Permesso’  en vertel Arnold dat ik me bij de mán achter het loket zal vervoegen. De vrouw nl. ziet er niet werklustig uit. Ons nummer (96) is nog lang niet aan de beurt, het apparaat geeft aan dat nr. 32 naar binnen mag. Ik stoor me er niet aan en vertel de man dat wij een verkeerd nummertje hebben. Hij neemt de tijd voor ons om uit te leggen dat wij twee formulieren krijgen, zijnde een aanvraag voor de Permessi, en dat wij moeten terugkomen, na verkrijging van, let wel, een Italiaanse verklaring dat we getrouwd zijn en dat daaruit zijn voortgekomen drie kinderen, het nederlandse trouwboekje wat ik op het laatste moment nog heb meegenomen, is van nul en generlei waarde. Plus van de kinderen 8 (!) pasfoto’s, en 4 van onszelf, alsmede alle verklaringen die wij reeds hadden, graag in het Italiaans. Voor de ‘Dichiarazione di Matrimonio’  (verklaring van huwelijk) zullen wij naar de Nederlandse Ambassade moeten. En dan zien wij u graag terug!!!

Recapitulerend, 5 uur onderweg en twee (!) formulieren rijker, verlaten Arnold en ik de Questura, óp naar een Cappuccino om bij te komen.

(wordt vervolgd)