Inleiding Bericht uit Rome

Ik heb met (wijlen) mijn echtgenoot Arnold en onze 3 kinderen 5 jaar in Rome gewoond. (van augustus 2003 t/m augustus 2008)

Ik stuurde destijds met regelmaat de verhalen van onze belevenissen in column-vorm naar familie en vrienden. (“Bericht uit Rome”)   Hieronder volgt het inleidende verhaal wat ik (een jaar na de verhuizing) heb geschreven. “Mijn hart gevolgd”. De belevenissen staan als aparte columns aangeduid met Romeinse cijfers.

Mijn hart gevolgd

Waarom wij verhuisd zijn naar Rome?  In het kort komt het hierop neer;

“Ik heb teveel muntjes in de Trevi-fontein gegooid.”

Mijn echtgenoot, Arnold, werkt al jaren bij een internationaal bedrijf. En hem is regelmatig gevraagd om naar het buitenland te verhuizen. Elke keer als mij die vraag werd voorgelegd, was mijn antwoord een stellig ‘nee’. Waarom zou ik verhuizen? Mijn hart lag in Nederland en een avontuurlijk type ben ik zeker niet. Ik ga zelfs het liefst elk jaar naar dezelfde vakantiebestemming, lekker vertrouwd. Mijn leven in Nederland beviel me te goed, ik was té verknocht aan mijn huis, mijn familie en vrienden waren me te dierbaar om ze te verlaten en de kinderen waren al te ‘oud’ om nog naar het buitenland te verhuizen. Trouwens, áls ik er over zou wíllen denken, de landen in kwestie spraken mij in het geheel niet aan. Amerika vond ik te ver weg, en Engeland….waarom regen voor nog meer regen verruilen??

Ergens onderweg is er toch iets veranderd.

Tijdens onze vakantie in Italië, voor de eerste keer in de zomer van 1999, was ik gefrustreerd over het feit dat ik me niet verstaanbaar kon maken. Ik vond de taal echter prachtig, dus ben ik na terugkomst een cursus Italiaans gaan volgen. Tijdens deze cursus leer je niet alleen de taal maar krijg je ook iets van de cultuur mee. Ik raakte hierdoor meer en meer geïnteresseerd in het land Italië, de taal en het eten. Zo gebeurde het dat ik samen met mijn zusje een weekje Rome heb geboekt, alles bekeken wat het bekijken waard was, natuurlijk een muntje in de Trevi-fontein gegooid en helemaal verliefd op de stad, de Italiaanse cultuur, het weer en het eten terugkwam. Het eerste dat ik Arnold vertelde na terugkomst was: ‘Kijk, als je nou met Rome aankomt als verhuisbestemming, dáár zou ik wel kunnen wonen.’

Enfin, ik ging door met de cursus Italiaans, het bezoek aan Rome motiveerde mij nog meer om ermee door te gaan. Ook al het werd almaar moeilijker. Om de taal goed te kunnen oefenen bleef het niet bij dat ene bezoek aan Rome. De rest van de familie kon ik ook enthousiasmeren voor Italië dus de volgende zomervakanties werden aldaar doorgebracht. Ik raakte zelf, mede door het contact met Italianen, meer en meer enthousiast. Kortom, ik verloor mijn hart aan dat land.

Inmiddels kende ik ‘De Eeuwige Stad’ redelijk goed. En natuurlijk werd elke keer de Trevi-fontein bezocht om een muntje te gooien. (wat betekent dat je dan zeker weer terugkomt). Het contact met Italianen verliep zó natuurlijk en soepel en ik ‘verstond’ ze letterlijk en figuurlijk zo goed dat ik op een gegeven moment zelfs sprak over dat ik in een vorig leven in Italië moest hebben gewoond. Elke keer dat ik in Italië kwam had ik een gevoel van ‘thuiskomen’. Mijn hart was dus al verhuisd.

In mei 2003 gebeurde het, Arnold belde me op met de vraag of ik het nog steeds leuk zou vinden om naar Italië te gaan en indien ja, dat ik er nu toch maar eens ernstig over na moest gaan denken. Hem was gevraagd om het in ‘99 aangekochte Italiaanse bedrijf in Rome, meer structuur te gaan geven. Een giga uitdaging voor hem.

Ik sms-te mijn zusje: ”Ik heb teveel muntjes in de Fontana di Trevi  gegooid.” Zij sms-te me terug: “Wat leuk, wanneer ga je??” Waarop mijn reactie was: “De vraag is niet wannéér, maar hoe láng?”

Tussen zéggen dat je in Italië zou willen wonen en het uiteindelijk dóen, zit een wereld. Alle voor’s en tegen’s (en dat zijn er dan heel wat) afgewogen, met de kinderen erover gesproken. De kinderen (15, 12 en 8) waren enthousiast en bléven enthousiast, ook al vertelden we dat het ook zou kunnen tegenvallen en er wel wat nadelen zouden zijn. Let wel, we hadden het niet gedaan indien de kinderen pertinent tégen waren geweest en als hun opleiding er eventueel onder zou gaan lijden. Maar het moment van verhuizen kon eigenlijk niet beter, Michiel, de oudste, zou een jaar moeten doubleren of terug van HAVO naar MAVO, Eric, de middelste, zou net deze zomer afscheid van de basisschool nemen en Floris, de jongste, zou van Middenbouw naar Bovenbouw (groep 6) gaan. Eigenlijk dus wel een natuurlijk breekpunt. Dus na wikken en wegen (óók zakelijk) besloten we het te gaan proberen.

Een hectische periode brak aan, Internationale scholen gaan uitzoeken, een bezoek aan Rome met de hele familie om huizen te bekijken en de uitgezochte school te bezoeken. Nogmaals een weekend met zijn tweetjes naar Italië om wéér huizen te bekijken. We zouden graag een huis met zwembad hebben, want wij Nederlanders zijn gewend om al in het voorjaar te zwemmen en Italianen openen pas het zwembad half juni, als de mussen zo’n beetje dood van het dak vallen. En af en toe wat verkoeling heb je toch wel nodig,

Als je Rome bezoekt heb je geen idee van wat er buiten de stad ligt. Meestal denk je aan een industriegebied en misschien véél verderop begint ‘la campagna’ . (het platteland) Het verraste ons dan ook dat er 18 km buiten het centrum, een prachtig natuurpark ligt, groene heuvels, bos, riviertjes en watervalletjes. Dicht daar tegenaan ligt een wijk met vrijstaande huizen, grote tuinen (mét zwembad), En dáár werd voor ons doen, een groot (en dan nog wel één van de kleinste die we bezichtigd hebben) huis mét zwembad en logeerkamers uitgezocht.

De papieren rompslomp kon beginnen…………..Een gewone verhuizing is al een aardige aanslag op je uithoudingsvermogen, laat staan eentje naar het buitenland. Gelukkig bleef mijn man verzekerd in Nederland, en kreeg hij een ‘detacheringsovereenkomst’ zodat een hoop regels en plichten van het ‘ontvangende land’ niet nageleefd hoefden te worden. Dát scheelde een stuk.

Maar toch, 1 hond en 4 katten moesten wél mee, ons huis in Nederland zou verhuurd gaan worden, dus alle spullen uitzoeken die mee zouden moeten en wat opgeslagen zou gaan worden. En dat alles in een vrij korte tijd want voor de kids zou het mooi zijn als ze het volgende schooljaar op de nieuwe school zouden kunnen beginnen.

En, last but not least, we wilden erg graag een afscheidsfeest geven. Gelukkig is mijn zusje erg goed in organiseren en heeft zij die afdeling op zich genomen. 16 augustus 2003 zou het feest plaatshebben, 18 augustus zouden de verhuizers komen om in te pakken, 19 augustus zou Arnold met twee van de drie kinderen én de hond naar Rome rijden en onze oudste en ik zouden 20 augustus met 4 katten per vliegtuig gaan.

Het afscheidsfeest was geweldig! Zulke lieve reacties van vrienden en familie, en dán besef je hoeveel mensen je in de loop van de tijd om je heen verzameld hebt, mensen die je lief en dierbaar zijn, mensen die wat voor je betekenen en voor wie jíj ook wat betekent. We hadden bijna de neiging om tijdens het feest maar aan te kondigen dat we niét zouden gaan. Maar dat hart bleef roepen….. Als je je hart wilt volgen, zijn vaak de mogelijkheden er niet, of op zijn minst moeilijk te creëren. Hier viel alles zo mooi samen. We hadden beiden het gevoel: ‘Nu of nooit (meer)’.

De beginperiode in Italië is best wat lastig geweest, bureaucratie, andere cultuur, heimwee van de kinderen, problemen op het werk van mijn man, rare dingen meegemaakt, zoals een giftige slang in mijn keuken, een schorpioen in de logeerkamer. Ik had nooit gedacht dat ik alles zo rustig kon oplossen. En áls het gewoon even té moeilijk was, dan keek ik om me heen. Zag de zon, het prachtige landschap, hoorde de taal en dat maakte alles weer goed.

Ik woon nu een jaar in Rome, ík die mijn huis in NL voor geen goud uit had gewild, die niet zo avontuurlijk was ingesteld, die 3 opgroeiende kinderen heeft, een echtgenoot die veel van huis is, die familie en vrienden in NL achtergelaten heeft. Als je dit een jaar of tien jaar geleden tegen me zou hebben gezegd had ik gezegd: ‘Nooit van mijn leven.’

Maar de stem van mijn hart blijkt sterker te zijn geweest, en ik ben blij dat ik er naar geluisterd heb. Ik weet dat het moment onvermijdelijk komt dat we weer terug naar Nederland moeten, maar eigenlijk wil ik hier niet meer weg!! En voor de zekerheid gooi ik, elke keer dat ik in het centrum kom, even stiekem nog een muntje in de fontein!!!